Η αρχή των ξύλινων δαπέδων

Οι Αμερικανοί άποικοι εκμεταλλεύτηκαν τις τεράστιες δασικές εκτάσεις της Αμερικής για την εγκατάσταση σανίδων οροφής στα περισσότερα σπίτια. Αυτά τα ξύλινα δάπεδα εγκαταστάθηκαν περισσότερο για την άνεση και την πρακτικότητα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το στυλ. Κατασκευάζονταν συνήθως από σανίδες κομμένες σε τυχαίο πλάτος, έμεναν ημιτελείς και με την πάροδο του χρόνου λειαίνονταν από τη χρήση.

Τα ευρωπαϊκά παρκέ άρχισαν να εμφανίζονται στα πλουσιότερα Αμερικανικά σπίτια αργά στη

Βικτοριανή εποχή (1840-1910), όταν τα εργοστάσια άρχισαν τη μαζική παραγωγή ξύλινων δαπέδων. Τότε μάλιστα διαφημίστηκε ένα «ξύλινο χαλί» από βαρύ καμβά με λεπτές λωρίδες ξύλου κολλημένες επάνω του. Οι διαφημίσεις ισχυρίστηκαν ότι η εγκατάσταση πραγματοποιήθηκε εύκολα και θα μπορούσε να γίνει από οποιονδήποτε με βασικές δεξιότητες ξυλουργικής. Η μέθοδος εγκατάστασης ήταν να καρφώσουν κάθε σανίδα , χρησιμοποιώντας καρφιά. Στη συνέχεια, τα δάπεδα αποξαίνονταν και λειαίνονταν χρησιμοποιώντας μια βούρτσα από φυσικές τρίχες στο κάτω μέρος και μια σκούπα λαβή για την ώθηση . Μετά, συνδέανε το γυαλόχαρτο και έσυραν το μπλοκ αργά πέρα από το πάτωμα μέχρι να γίνει ομοιόμορφο και λείο. Τέλος, εφαρμόζανε το βερνίκι, και τα δάπεδα ολοκληρώνονταν με ζεστό κερί . Αυτή η φθηνότερη λύση έκανε τα όμορφα δάπεδα πιο προσιτά, αλλά τα ξύλινα δάπεδα αποδείχθηκε ότι τρίζουν και ήταν γεμάτα διασπάσεις και ρωγμές, χωρίς την ανθεκτικότητα των πρωτότυπων χειροποίητων δαπέδων.

Η έλευση της γλώσσας και η κατασκευή του αυλακιού V (αρμού)την εποχή του Εδουάρδου (1901-1914) επέτρεψε στις σανίδες των ξύλινων δαπέδων να εξομαλυνθούν πριν από την εγκατάσταση για μια πιο κομψή, ενιαία εμφάνιση, η οποία άρχισε να παίρνει μορφή και είναι ακόμη και στις μέρες μας οικία. Τα ξύλινα δάπεδα εγκαταστάθηκαν σε πλάκες από σκυρόδεμα με ζεστή πίσσα που χρησιμοποιούνταν σαν κόλλα.

Κάθε μέρος της διαδικασίας της τοποθέτησης στα πατώματα  γινόταν με το χέρι, χρησιμοποιώντας κυρίως φθηνούς εργάτες για να ξύσουν και να γυαλίσουν το πάτωμα με ένα κατάλληλα εντυπωσιακό φινίρισμα. Το ξύλινο δάπεδο με εμφάνιση ψαροκόκαλου έγινε δημοφιλές εκείνη την εποχή και πολλοί από αυτούς τους ορόφους χρησιμοποιούνται ακόμη ή έχουν διασωθεί και βαφτεί για νέα χρήση Ψαροκόκαλο παρκέ ξύλινο δάπεδο

Η σκληρή ξυλεία παρέμεινε το δάπεδο επιλογής μέχρι που εμφανίστηκαν οι λινοτάπητες και οι φελλοί στην αγορά το 1920. Το μοντέρνα καινούρια υλικά προσέφεραν ευκολότερη εγκατάσταση και συντήρηση, αλλά τα ξύλινα δάπεδα συνέχισαν να διατηρούν ένα μικρό μερίδιο αγοράς.

Τη δεκαετία του 1930, βελτιωμένο φινίρισμα με τη μορφή πολυουρεθάνης παρέχει ένα φινίρισμα χωρίς κερί που κράτησε την σκληρή ξυλεία ελκυστική και δημοφιλή μέχρι που τα φθηνά χαλιά χτύπησαν την αγορά μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δημοτικότητα του χαλιού βοηθήθηκε από την ένταξη στα στεγαστικά δάνεια, καθιστώντας τα χαλιά την πιο δημοφιλή επιλογή στην αγορά, λόγω της οικονομικής προσιτότητας μέχρι το 1980, όπου οι καταναλωτές αναζητούν εναλλακτικές επιλογές δαπέδων και έτσι έχουμε πάλι στροφή στην σκληρή ξυλεία. Προκειμένου να ανταγωνιστούν όμως τις φθηνότερες επιλογές, η βιομηχανία σκληρού ξύλου προσπάθησε να μειώσει το κόστος εργασίας.

Οι τεχνίτες-τοποθετητές, οι οποίοι αντιμετώπισαν δραστικές περικοπές αμοιβών, αναγκάστηκαν να εργαστούν σε ένα φρενήρη ερυθμό προκειμένουν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, με αποτέλεσμα την κακή ποιότητα στα παρκέτα . Η προχειρότητα στην τοποθέτηση οδήγησε στην αντίληψη ότι τα ξύλινα δάπεδα είναι μια φθηνη κοινή επιλογή. Έτσι, η φήμη των ξύλινων δαπέδων σαν πολυτέλεια είχε χαθεί προσωρινά.